گرایش های عمده در آموزش زبان در قرن بیستم
آموزش زبان انگلیسی به عنوان حرفه ای در قرن بیستم به منصه ظهور رسید. تمامی شالوده آموزش زبان انگلیسی معاصر در بخش اول قرن بیستم گذاشته شد، یعنی زمانی که زبان شناسان کاربردی و دیگران در جستجوی تدوین اصول و رویه هایی برای طراحی روش ها و مطالب آموزشی بودند و از حوزه های رو به گسترش زبان شناسی و روان شناسی نتایجی را برای ایجاد طرح هایی که فکر میکردند روش های موثرتری باشند و به لحاظ مطلوب باشند، در نظر گرفتند.
ویژگی آموزش زبان در قرن بیستم با تغییرات و نوآوری های مکرر و همچنین ایجاد ایدئولوژی های آموزش زبان رقابت کننده باهم مشخص میشود.
اکثر محرک های دخیل در تغییر رویکردها در آموزش زبان به دلیل تغییرات حاصله در روش های تدریسی بود.
مفهوم “روش” در آموزش:
یعنی مفهوم یک مجموعه ی نظام مند از امور تدریسی که بر اساس یک نظریه ی زبانی و یک نظریه ی یادگیری زبان خاص قرار دارد
مفهومی اساسی است و در نتیجه تقاضا برای ایجاد روش های بهتر، مشغولیت ذهنی بسیاری از معلمین و زبان شناسان کاربردی در سر تا سر قرن بیستم بود.
این باور در مورد هر روشی صادق است که اقدامات تدریسی که آن روش ارائه میدهد، باید دارای شالوده ی نظری محکم تر و موثرتری برای آموزش باشد (البته در مقایسه با روش های قدیمی تر).
برای مطالعه ی بیشتردرباره ی روش های آموزشی (روش مستقیم) کلیک کنید
برای مطالعه ی بیشتر درباره ی روش های آموزش (روش دستور-ترجمه) کلیک کنید
برای مطالعه ی بیشتر درباره ی ماهیت رویکرد و روش در آموزش زبان کلیلک کنید