آموزش زبان توانش محور مبحث: رویکرد نظریه زبانی و نظریه یادگیری
آموزش زبان توانش محور بر اساس یک دیدگاه نقش گرا و تعاملی در باب ماهیت زبان، استوار است. این نوع آموزش در جستجوی تدریس زبان در رابطه با بافت های اجتماعی است که زبان در آنها به کار می رود. زبان همواره به عنوان ابزار تعامل و ارتباط در بین مردم و برای رسیدن به اهداف و مقاصد معینی به کار می رود.
به همین دلیل آموزش زبان توانش محور به منزله چهارچوبی برای آموزش زبان در موقعیت هایی که زبان آموزان نیازهای خاص و نقش های ویژه ای دارند و در جایی که مهارت های زبانی مورد نیاز زبان آموزان را نسبت به دقت بتوان پیش بینی با تعیین کرد، اکثرا مورد استفاده قرار می گیرد.
همچنین این نوع آموزش با دیدگاه های رفتارگرای یادگیری در این مفهوم مشترک است که صورت زبانی را می توان از نقش زبانی یاد کرد؛ یعنی، برقراری ارتباط روزمره در زندگی نیازمند انواع معینی از صورت زبانی با موضوع چنین مفروض می دارد که برنامه ریزان آموزش زبان توانش محور می توانند و ساخت های مورد نیاز در آن موقعیت هایی را که در زندگی زبان آموز اساسی کنند و این موارد را به طرقی بیان کنند که بتوان برای استفاده در ساماندهی یادگیری مورد استفاده قرار داد.
این دیدگاه که زبان را می توان به لحاظ به بخش های اصلی و فرعی مناسب تحلیل کرد، برای نظریه زبانی و نظرية یادگیری نقش اساسی دارد است. این موضوع چنین مه به دقت، واژگان و ساخت های مورد است و این موارد را به طرقی بیان کنند که بتوان برای استفاده در سازماندهی واحدهای تدریس و یادگیری مورد استفاده قرار داد .
یعنی چنین بخشی های اصل و فرعی را می توان به صورت فزایندهای تدریس کرد و مورد سنجش قرار داد.
بنابراین، آموزش زبان توانش محور رویکردی تکه تکه را در یادگیری زبان مطرح می کند که در آن کلیت‘‘ توانش ارتباطی خود از مولفه های کوچک تری که به صورت صحیح کنار هم چیده شده است، ساخته می شود.
همچنین آموزش زبان توانش محور براساس مفهوم توانش ارتباطی ایجاد شده و در جستجوی گستر مهارت های ارتباطی نقشی در زبان آموزان است. این مهارت ها معمولا فقط با عبارات کلی توصیف شده اند و نه در ارتباط با عملکرد وظایف معین که براساس دنیای واقع ساخته شده باشند. از این رو، آموزش زبان توانش محور اشتراکاتی با آموزش ارتباطی زبان دارد.
برای مطالعه قسمت بعدی ” آموزش زبان توانش محور ـ المان های درسی ـ قسمت اول ” کلیک کنید
