رویکرد طبیعی ـ مبحث پیشینه

در سال ۱۹۷۷ تریسی ترل ۔ معلم زبان اسپانیولی در کالیفرنیای آمریکا – طرحی برای یک فلسفه جدید آموزش زبان ارائه کرد که آن را رویکرد طبیعی نامید‘‘ (ترل، ۱۹۷۷؛ ۱۹۸۲). این کار تلاشی برای ایجاد یک طرح تدریس زبان بود که اصول ’انسان گرایانه آن را محققین در مطالعات مربوط به فراگیری زبان دوم مشخص کرده بودند. رویکرد طبیعی از تجربیات ترل که زبان اسپانیولی را در کلاس های درس تدریس کرده بود، ناشی شد؛ اگرچه این رویکرد در کلاس های درسی سطح مقدماتی تا پیشرفته و با زبانهای مختلف دیگری نیز مورد استفاده قرار گرفته بود.

در همین زمان، ترل با استفن کراشن که زبان شناس کاربردی در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی بود، هم پیمان شد تا یک منطق نظری برای رویکرد طبیعی ایجاد نمایند که برخاسته از نظریه تأثیرگذار کراشن در باب فراگیری زبان دوم باشد.

گزارش دونفره ترل و کراشن در مورد اصول و تمرین های رویکرد طبیعی در کتاب آنها تحت عنوان رویکرد طبیعی به سال ۱۹۸۳ چاپ و منتشر شد.

رویکرد طبیعی در مقایسه با برخی دیگر از طرح های ابتکاری آموزش زبان که در این مبحث مورد بحث قرار گرفته اند، مورد اقبال گسترده تر قرار گرفت و دلیل آن نیز عمدتا این بود که کراشن از آن حمایت می کرد. این کتاب نوشته شده توسط کراشن و ترل حاوی بخذش های نظری است که توسط کراشن تهیه شده بود و چهارچوب دیدگاه های او را در مورد فراگیری زبان دوم ترسیم می کرد (کراشن، ۱۹۸۱؛ ۱۹۸۲)، و بخش های مربوط به کارگیری مباحث نظری و رویه های کلاس درس عمدتا توسط ترل نوشته شد.

کراشن و ترل این رویکرد طبیعی را جزء آنچه آنان رویکردهای سنتی در آموزش زبان می خواندند، می شناختند. رویکردهای سنتی به صورت بر اساس کاربرد زبان در موقعیت ارتباطی بدون توسل به زبان بومی‘‘ – و شاید بدون ارجاع به تحلیل دستوری، تمرینات دستوری، یا یک نظریه خاص مربوط به دستور زبان – تعریف می شوند.

کراشن و ترل مشال کردند که چنین رویکردهایی، روانشناختی، فونتیکی، جدید، اصطلاحی، مستقیم، تحليل تقلیدی و از این دست‘‘ نامیده شده اند (کراشن و ترل، ۱۹۸۳).

این حقیقت که مؤلفين کتاب رویکرد طبیعی رویکرد خود را به روش طبیعی مرتبط ساختند، به این مسئله منتهی شد که برخی افراد چنین فرض نمایند که رویکرد طبیعی و روش طبیعی اصطلاحات مترادف و هم معنایی هستند. اگرچه عرف آنها مشترک است ولی تفاوت های مهمی بین رویکرد طبیعی و روش طبیعی قدیمی تر وجود دارد که پرداختن به آنها در شروع کار مفید خواهد بود.

روش طبیعی اصطلاح دیگری برای آن روشی است که در سال ۱۹۰۰ به عنوان روش مستقیم نامیده می شد. این روش در یک گزارش درباره آخرین پیشرفت ها در آموزش زبان که توسط انجمن زبان مدرن به سال ۱۹۰۱ (گزارش کمیته ۱۲) صورت گرفت به صورت زیر توصیف شد:

این روش در صورت غایی خود شامل یک سری تک گویی هایی از سوی معلم است که در میان آن تبادل سؤال و جواب بین معلم و زبان آموز صورت می گیرد . البته همگی به زبان خارجی مقدار بسیار زیادی پانتومیم به همراه صحبت کردن وجود دارد. به کمک این اشارات، و به واسطه گوش دادن دقیق و به زور تکرار زیاد، زبان آموز اعمال و اشیاء خاصی را با ترکیب های خاصی از اصوات مرتبط می سازد و در نهایت به مرحله بازگویی کلمات و عبارات خارجی می رسد. تا زمانی که آشنایی با کلمه گفتاری حاصل نشده باشد، زبان آموز اجازه ندارد آن را به صورت نوشتاری ببیند. مطالعه و بررسی دستور زبان بعدها صورت میگیرد. (کول ۱۹۳۱)

اصطلاح طبیعی که برای عطف به روش طبیعی به کار برده می شد، صرفا تأکیدی بر این موضوع بود که اصول زیربنایی این روش ظاهرا در تطابق با اصول یادگیری انسان گرایانه زبان در کودکان قرار داشت. به همین منوال باور بر این است که رویکرد طبیعی (همچنانکه توسط کراشن و ترل تعریف می شود با اصول انسان گرایانه ای که در فراگیری موفق زبان دوم یافت می شود، تطابق می کند. ولی برخلاف روش مستقیم تأکید کمتری بر روی تک گویی های معلم، تکرار مستقیم، و سؤال و جواب رسمی وجود دارد و همچنین تولید دقيق جملات زبان مقصد از اهمیت کمتری برخوردار است.

در رویکرد طبیعی تأکیدی بر در معرض داده های زبان دوم قرار گرفتن، یعنی درون داد و به تمرین وجود دارد. همچنین بهینه سازی آمادگی عاطفی برای یادگیری؛ دوره طولانی تر توجه به آنچه زبان آموزان می شنوند قبل از تولید زبان؛ و تمایل به استفاده از مطالب نوشتاری و مطالب دیگر به عنوان منبعی از درون داد قابل فهم، مورد تأکید قرار دارد.

تأکید بر نقش محوری درک مطلب در رویکرد طبیعی باعث شده تا آن را به دیگر رویکردهای درک محور در آموزش زبان مرتبط سازد.

برای مطالعه بخش بعدی “رویکرد طبیعی ـ مبحث: المان های درسی  ـ قسمت اول” کلیک کنید

برای نگاهی به کل بخش های این مبحث کلیک کنید