برنامه ریزی عصب شناختی زبان ـ مبحث نتیجه گیری
برنامه ریزی عصب شناختی زبان، یک روش در آموزش زبان نیست و از یک مجموعه از تکنیک های آموزش زبان که بر شالوده نظریه ها و فرض ها در سطوح رویکرد و طرح درسی باشد، ساخته نشده است. بلکه یک فلسفه انسان گرایانه و مجموعه ای از باورها و پیشنهاداتی است که براساس روان شناسی مردم پسند قرار دارد و برای این طراحی شده تا مردم را متقاعد سازد که آنان این قدرت را دارند که زندگی خود و مردم دیگر را در جهت بهتر شدن کنترل نمایند و توصیه های عملی برای چگونه انجام دادن این کار دارد.
صاحب نظران برنامه ریزی عصب شناختی زبان بر این باورند که اگر معلمین زبان اصول برنامه ریزی عصب شناختی زبان را اتخاذ کنند و آنها را به کار ببرند، معلمین موفق تری خواهند شد. از این رو، معمولا کارگاهها در باب برنامه ریزی عصب شناختی دارای فقدان نظریه و پژوهش درباره توجیه ادعاهایش است، ولی مزایای در باب خلق توقعات مثبت، تفاهم، و شور و میل دارد.
همچنانچه رول و نورمن می گویند، اصولی که شالود برنامه ریزی عصب شناختی زبان است لزومی نیست که به عنوان واقعیت مطلق مورد قبول قرار گیرد، بلکه باید چنان عمل شود که اگر آنها به واقع درست بودند می توانست زندگی شما و تدریس شما را کاملا متفاوت سازد‘‘ (۱۹۹۷) و در آموزش زبان نیز علت مقبولیت برنامه ریزی عصب شناختی زبان برای بعضی از معلمین نشات گرفته از این حقیقت است که برنامه ریزی عصب شناختی زبان مجموعه ای از اصول انسان گرایانه را مطرح می کند که با توجیه جدیدی برای تکنیک های موجود ارتباطی با انسان گرایانه است، و یا تفسیر متفاوتی از نقش معلم و زبان آموز است؛ تفسیر رویکردهای و زبان آموز است؛ تفسیری که هماهنگ با بسیاری از دیدگاه های معلم محور و انسان مدار است.
