یادگیری جمعی زبان مبحث پیشینه

پیشینه

یادگیری جمعی زبان بخشی از یک رویکرد آموزشی عام تر است که تحت عنوان یادگیری گروهی شناخته می شود.

یادگیری جمعی رویکردی در آموزش زبان است که حداکثر استفاده را از فعالیت های جمعی (که شامل گروه های دونفره و یا گروه های کوچک زبان آموزان در کلاس درس است) می برد.

یادگیری جمعی به صورت زیر تعریف شده است:

یادگیری جمعی فعالیت یادگیری گروهی است که به صورتی سازمان یافته است که یادگیری وابسته به تبادل اطلاعات تنظیم شده به صورت اجتماعی بین زبان آموزان در گروه ها باشد و در آن هر زبان آموزی مسئول یادگیری خودش است و برای افزایش یادگیری دیگران ترغیب می شود.

(اولسن و کاگان، ۱۹۹۲) یادگیری جمعی پیشینه ای در طرح هایی برای تدریس خصوصی) همسالان، و نظارت همسالان دارد که به صدها سال پیش بر می گردد.

جان دیوی ، آموزگار امریکای اوایل دهه ۱۹۲۰، کسی است که با اشاعه ایده جمعی سازی در یادگیری در کلاس درس و بر پایه ای نظاممند و منظم (راجرز، ۱۹۸۰) شناخته می شود. این یادگیری جمعی در ایالات متحده و در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ در پاسخ به ادغام اجباری مدارس عمومی رشد و بسط یافت و از آن زمان به طرز قابل ملاحظه ای تعدیل و گسترش یافته است. آموزگاران بر این باور بودند که الگوهای سنتی یادگیری در کلاس درس معلم نگر بوده و به جای مشارکت، رقابت را در بین زبان آموزان ایجاد می کند، و به نفع زبان آموزان باهوش است.

آنان بر این باور بودند که در این نوع از محیط یادگیری، زبان آموزان کم هوش تر ممکن است از زبان آموزان باهوش تر عقب اند.

یادگیری جمعی در این حوزه می خواست که نکات زیر را برآورده سازد پیشرفت تمامی زبان آموزان را افزایش دهد، چه آنانی که باهوش هستند و چه آنانی که از لحاظ تحصیلی ناتوان تر می باشند. به معلم کمک کند تا ارتباط مثبتی بین زبان آموزان ایجاد کند. به زبان آموزان آن تجاربی را که برای رشد صحیح اجتماعی، فیزیولوژیک، و شناخت نیاز دارند، ارائه دهد.  یک نظام سازمانی گروه محور و با عملکرد بالا را جایگزین نظام سازمانی رقابتی اکثر مدارس و کلاس های درس کند.

(جانسون، جانسون، و هولوبک، ۱۹۹۴،) یادگیری گروهی (که اغلب آن را یادگیری جمعی زبان مینامند) در آموزش زبان دوم در بر گیرنده شیوه ای از ترغیب تعامل ارتباطی در کلاس است و به عنوان موردی از گسترش اصول آموزش ارتباطی زبان محسوب می شود.

این نوع یادگیری گروهی، رویکردی زبان آموز محور در تدریس در نظر گرفته می شود که مزایایی بر روش های کلاس درسي معلم محور دارد.

در آموزش زبان، اهداف آن عبارتند از:

– ارائه فرصت هایی برای فراگیری طبیعت گرایانه زبان دوم از طریق کاربرد فعالیت های دوتایی و گروهی.

– ایجاد روشی برای معلمین تا آنها بتوانند به هدف بالایی دست یابند و همچنین روشی که بتوان در انواع مختلف محیط های درسی آن را اعمال کرد (برای مثال، کلاس های زبان خارجی بافت محور)

– ایجاد توجه متمرکز به واحدهای واژگانی، ساخت های ویژه زبان، و نقش های ارتباطی از طریق کاربرد تکالیف تعاملی.

– ارائه فرصت هایی برای زبان آموزان تا به یادگیری موفق و استراتژی های ارتباطی موفق دست یابند.

– بالا بردن انگیزش و کاهش استرس زبان آموز برای خلق جو کلاسی مثبت از نظر عاطفی.

پس یادگیری جمعی زبان رویکردی است که هم در آموزش رشته اصلی و هم در آموزش زبان دوم و خارجی کاربرد دارد.

برای مطالعه قسمت بعدی “یادگیری جمعی زبان مبحث رویکرد” کلیک کنید

برای نگاهی جامع به کل بخش و قسمت ها این مبحث کلیک کتید