روش شنیداری ـ گفتاری ـ مبحث نتیجه گیری
روش شنیداری – گفتاری بر این باور است که یادگیری زبان شبیه به صورت های دیگر یادگیری است. از آنجا که زبان، نظامی قاعده مند و ساخت مند است، پس می توان آن را به صورتی سازماندهی کرد تا کارآیی یادگیری و تدریس به حداکثر خود برسد. پس روش شنیداری . گفتاری بر وجوه مکانیکی یادگیری و کاربرد زبان تأکید دارد.
شباهت های زیادی بین آموزش زبان موقعیتی و روش شنیداری – گفتاری وجود دارد. ترتیب ارائه مهارت های زبانی، تأکید بر دقت از طریق تمرین شفاهی و کتبی در ساخت های پایه و الگوهای جمله ای زبان مقصد، چنین نشان می دهد که این روش ها از یکدیگر نکاتی را برگرفتند.
با وجود این، در واقع آموزش زبان موقعیتی بسط روش مستقیم قدیمی بود (به فصل یک رجوع کنید) و پیوندهای محکمی با زبان شناسی و روان شناسی رفتارگرا که روش شنیداری . گفتاری را ایجاد کردند، ندارد. شباهت های موجود بین این دو روش، نمایانگر دیدگاههای مشابه به ماهیت زبان و یادگیری زبان است، اگرچه در واقع این دیدگاه ها از سنت های کاملا متفاوتی بسط یافتند.
