روش تلقینی :
پیشینه روش تلقینی که تلقین زدایی نیز نام دارد، روشی است که توسط یک روانپزشک – معلم بلغاری به نام گئورگی لازانف مطرح شد. این روش مجموعه ای خاص از توصیه های یادگیری است که از تلقین شناسی در روانپزشکی برگرفته شده است و لازانف آن را چنین تعریف میکند: علمی… که مربوط به مطالعه نظاممند تأثیرات غیر عقلایی و / یا ناخودآگاه است که انسان همواره با آن مواجه است (استویک، ۱۹۷۶). روش تلقینی سعی دارد این تأثیرات را مهار کند و آنان را چنان تغییر جهت دهد تا یادگیری بهینه و مطلوب صورت بگیرد. فاحش ترین ویژگی های روش تلقینی، همانا طرز دکوراسیون، مبلمان، و آرایش کلاس درس، بهره گیری از موسیقی و رفتار مقتدرانه معلم است. ادعاهایی که برای یادگیری تلقینی مطرح شده اند، اغراق آمیز است: بخشی از زندگی وجود ندارد که نتوان تلقین شناسی را در آن به کار برد‘‘ (لازانف، ۱۹۷۸). حفظ کردن در یادگیری از طریق روش تلقینی، در مقایسه با یادگیری از طریق روش های سنتی، ۲۵ بار بیشتر حادث می شود. (لازانف، ۱۹۷۸) لازانف در این روش بر پیوندهای آن با یوگا و روان شناسی شوروی سابق اذعان دارد. الازانف از یوگای راجا تکنیک هایی را قرض گرفته و آنها را تعدیل کرده که برای تغییر حالات آگاهی و تمرکز به کار می رود؛ همچنین از تنفس ریتمیک نیز بهره جسته است. لازانف از روان شناسی شوروی سابق نیز این مفهوم را برگرفته است که به تمامی زبان آموزان که دارای سطح مهارتی یکسان هستند، می توان یک موضوع را یاد داد. لازانف بر این باور است که روش او، خواه زبان آموزان در خارج از کلاس درس، درس بخوانند، خواه نه، بر روی آنان به یکسان مؤثر است.
روش تلقینی ـ رویکرد:نظریه زبانی و نظریه یادگیری
