یادگیری جمعی زبان
یادگیری جمعی زبان بخشی از یک رویکرد آموزشی عام تر است که تحت عنوان یادگیری گروهی شناخته می شود.
یادگیری جمعی رویکردی در آموزش زبان است که حداکثر استفاده را از فعالیت های جمعی (که شامل گروه های دونفره و یا گروه های کوچک زبان آموزان در کلاس درس است) می برد.
یادگیری جمعی به صورت زیر تعریف شده است:
یادگیری جمعی فعالیت یادگیری گروهی است که به صورتی سازمان یافته است که یادگیری وابسته به تبادل اطلاعات تنظیم شده به صورت اجتماعی بین زبان آموزان در گروه ها باشد و در آن هر زبان آموزی مسئول یادگیری خودش است و برای افزایش یادگیری دیگران ترغیب می شود.(اولسن و کاگان، ۱۹۹۲) یادگیری جمعی پیشینه ای در طرح هایی برای تدریس خصوصی) همسالان، و نظارت همسالان دارد که به صدها سال پیش بر می گردد.
جان دیوی ، آموزگار امریکای اوایل دهه ۱۹۲۰، کسی است که با اشاعه ایده جمعی سازی در یادگیری در کلاس درس و بر پایه ای نظاممند و منظم (راجرز، ۱۹۸۰) شناخته می شود. این یادگیری جمعی در ایالات متحده و در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ در پاسخ به ادغام اجباری مدارس عمومی رشد و بسط یافت و از آن زمان به طرز قابل ملاحظه ای تعدیل و گسترش یافته است. آموزگاران بر این باور بودند که الگوهای سنتی یادگیری در کلاس درس معلم نگر بوده و به جای مشارکت، رقابت را در بین زبان آموزان ایجاد می کند، و به نفع زبان آموزان باهوش است.آنان بر این باور بودند که در این نوع از محیط یادگیری، زبان آموزان کم هوش تر ممکن است از زبان آموزان باهوش تر عقب اند.
یادگیری جمعی زبان مبحث طرح درسی ـ قسمت اول
یادگیری جمعی زبان مبحث طرح درسی ـ قسمت دوم
یادگیری جمعی زبان مبحث نتیجه گیری
