برنامه ریزی عصب شناختی زبان

برنامه ریزی عصب شناختی زبان (NLP) اشاره به یک فلسفه آموزشی و مجموعه ای از تکنیک های آموزشی دارد که نخستین بار در اواسط دهه ۱۹۷۰ توسط جان گریندلر و ریچارد بندلر به عنوان صورت جایگزینی برای روان درمانی ابداع شد.

گریندلر (روانشناس) و بندلر (دانشجوی رشته زبان شناسی) علاقمند بودند بدانند که چگونه مردم همدیگر را تحت تاثیر قرار می دهند و چگونه رفتار افراد موفق را می توان تکثیر و نسخه برداری کرد. آنها به مطالعه روان درمانگران موفق پرداختند و به این نتیجه رسیدند که آنان از الگوهای مشابهی در ارتباط با مراجعان خود، و زبانی که مورد استفاده قرار می دادند، تبعیت می کردند؛ و اینکه آنان همگی باورهای مشابهی به خود و آنچه انجام می دادند، داشتند‘‘ (رول و نورمن ۱۹۹۷).

گریندلر و بندلر “برنامه ریزی عصب شناختی زبان را به منزله سیستمی از تکنیک های روان درمانی ابداع کردند که می توانست در ایجاد تفاهم و ارتباط با مراجعان، گردآوری اطلاعات درباره نظرات درونی و بیرونی آنان درباره دنیا، و کمک به آنان برای دستیابی به اهدافشان و ایجاد تغییر شخصی مورد استفاده قرار بگیرد.

آنان در جستجوی پر کردن خلاء ای بودند که می اندیشیدند در تفکر و اقدامات روانشناختی در اواخر دهه ۱۹۷۰ وجود داشته باشد، و این کار را با ایجاد یک سری از شیوه های گام به گام انجام دادند که می توانست باعث شود تا مردم به واسطه آنها پیشرفت و بهبود یابند.

برنامه ریزی عصب شناختی زبان … مجموعه ای از تکنیکها، الگوها، و استراتژی ها در راستای کمک به ارتباط موفق، رشد و تغییر شخصی، و یادگیری است، که براساس یک سری از فرض های زیربنایی درباره طرز کار ذهن و چگونگی کنش و واکنش افراد، استوار است. (رول و نورمن، ۱۹۹۷ )

برنامه ریزی عصب شناختی زبان ـ مبحث پیشینه

برنامه ریزی عصب شناختی زبان ـ مبحث رویکرد: نظريه زبانی و نظريه يادگیری

برنامه ریزی عصب شناختی زبان ـ مبحث المان های درسی ـ قسمت اول

برنامه ریزی عصب شناختی زبان ـ مبحث المان های درسی ـ قسمت دوم

برنامه ریزی عصب شناختی زبان ـ مبحث رویه

برنامه ریزی عصب شناختی زبان ـ مبحث نتیجه گیری