گرامر زبان انگلیسی

مشخصه‌های توزیعی both، either و neither درمورد پراکندگی بین یک جفت مفعول هستند. معمولا این کلمات نمیتوانند برای اشاره به گروه‌هایی با تعداد سه مفعول یا بیشتر به کار روند. همچنین برای اشاره به گروه‌های نامحدود به کار نمیروند. این مشخصه‌ها تنها برای اسامی قابل شمارش استفاده میشوند.

صفات اشاره other و another به ماهیتی متفاوت، باقی مانده یا اضافه اشاره دارد. قبل از اسم جای میگیرند. The other به خاطر تفاوت در کاربرد آن، با این دو کمی متفاوت است.

اعداد اصلی (یک،دو،سه،…) صفاتی هستند که به کمیت اشاره دارند، و اعداد ترتیبی (اول،دوم،سوم،…) به پراکندگی اشاره دارند. ….

معمولا Pre-determiner ها قبل از یک حرف نکره + صفت + اسم می‌آیند، تا نظری را درباره اسم موردنظر بیان کنند. Such و What برای بیان شگفت زدگی یا دیگر احساسات به کار میروند.

ضمایر اشاره، اسم هایی هستند که در کنار اسم قرار می گیرند تا ما به کمک آنها بتوانیم به آنچه می خواهیم اشاره کنیم. با مطالعه صفحات این بخش می توانید از این صفات اشاره به راحتی و درستی استفاده کنید.

ضمایر جایگزین اسامی هستند. بنا بر دو عنصر، ضمایر متفاوتی لازم اند: اسمی که جایگزین آن میشوند و نقشی که آن اسم در جمله دارد. در انگلیسی، در حالت سوم شخص مفرد، ضمایر فقط جنسیت اسمی که جایگزینش میشوند را میگیرند. ضمایر دوم شخص جمع مانند دوم شخص مفرد هستند، به جز در ضمایر انعکاسی.

عبارات موصولی بخشهای غیر ضروری یک جمله هستند. به معنا می‌افزایند، اما اگر حذف شوند، جمله همچنان از نظر دستوری درست است. در انگلیسی دو نوع کلی عبارت موصولی داریم. مهم است که بین آنها تمییز قائل شویم چرا که بر انتخاب ضمیری که عبارت را معرفی میکند، اثر دارد. صفحه‌ای با جزئیات بیشتر درباره جایگذاری حروف اضافه در عبارات موصولی داریم.

اغلب حروف اضافه ای که در عبارت های نسبی یا یک ضمیر نسبی وجود دارد یک شی از همان است . در مکالمه های روزمره انگلیسی حرف اضافه به صورت معمول در پایان عبارت نسبی قرار میگیرد ، و البته ممکن است همراه با ضمیر یا بدون آن باشد .  اما در انگلیسی رسمی حرف اضافه قبل از ضمیر نسبی قرار میگیرد و در این مواقع هرگز نمیتواند ضمیر را حذف کرد .