گرامر زبان انگلیسی

مصدر شکل پایه فعل است. در انگلیسی، وقتی از مصدر صحبت میکنیم، منظورمان مصدر حال است که معمول ترین است. هرچند که چهار شکل دیگر از مصدر هم وجود دارد: مصدر کامل، مصدر کامل استمراری، مصدر استمراری و مصدر مجهول.

وقتی در زمان آینده حرف می زنیم، به هنگام اشاره به زمان دو حالت کلی پیش می آید:

A)  زمان مورد اشاره طول دارد، مثل:

۲  hours, 3 days,  half an hour, …

۲ ساعت، ۳ روز، نیم ساعت

B) زمان مورد اشره یک زمان دقیق است و طول ندارد، مثل:

۶ O’clock, half past five, the same time tomorrow

وجه مجهول توجه به کسی یا چیزی را نشان میدهد که عملی را تجربه میکند، نه کسی یا چیزی که عملی را انجام میدهد. به عبارت دیگر، مهمترین چیز یا شخص، فاعل جمله میشود.

مانند تمام جملات شرطی، ترتیب عبارتها ثابت نیست. شاید وقتی که ترتیب عبارتها را عوض میکنید، لازم باشد که ضمایر را بازچینی کرده و نشان گذاری را تنظیم کنید، اما معنا یکسان است.

آینده استمراری به اقدام یا رویدادی ناتمام اشاره می کند که زمانی پس از زمان حال در جریان خواهد بود. آینده استمراری برای موارد کاملا متفاوتی مورد استفاده قرار می گیرد.

آینده استمراری همچنین می تواند در جهت  طرح ریزی برنامه های خودمان در آینده مورد استفاده قرار بگیرد.

در یک جمله شرطی نوع دو، زمان عبارت شرطی گذشته ساده است، و زمان عبارت اصلی حال شرطی یا حال استمراری شرطی است.

جملات شرطی نوع اول به شرایطی ممکن و نتایج احتمالی آن اشاره دارد. این جملات بر اساس حقایق هستند، و برای ساخت جملاتی درباره جهان واقعی و موقعیتهای خاص به کار میروند. معمولا از این جمله‌ها برای اخطار دادن استفاده میکنیم. در جملات شرطی نوع اول، زمان حال یا آینده بوده و موقعیت واقعی است.

صفت فاعلی بسیاری از افعال دارای شکل پایه + ing است. به صورتهای مختلفی استفاده میشود.

صفت فاعلی به عنوان بخشی از شکل استمراری یک فعل…

اسم مصدر دقیقا به شکل وجه وصفی معلوم است، اما خوب است که تفاوت این دو را بدانیم. اسم مصدر همیشه کارایی اسم را دارد (با اینکه شبیه به فعل است). برخی کارایی‌های اسم مصدر در این صفحه معرفی شده‌اند. در صفحه‌ای دیگر، افعالی که همراه با اسم مصدر می‌آیند را گفته‌ایم.