رویکرد ها و روش ها

برنامه ریزی عصب شناختی زبان (NLP) اشاره به یک فلسفه آموزشی و مجموعه ای از تکنیک های آموزشی دارد که نخستین بار در اواسط دهه ۱۹۷۰ توسط جان گریندلر و ریچارد بندلر به عنوان صورت جایگزینی برای روان درمانی ابداع شد.

گریندلر (روانشناس) و بندلر (دانشجوی رشته زبان شناسی) علاقمند بودند بدانند که چگونه مردم همدیگر را تحت تاثیر قرار می دهند و چگونه رفتار افراد موفق را می توان تکثیر و نسخه برداری کرد. آنها به مطالعه روان درمانگران موفق پرداختند و به این نتیجه رسیدند که آنان از الگوهای مشابهی در ارتباط با مراجعان خود، و زبانی که مورد استفاده قرار می دادند، تبعیت می کردند؛ و اینکه آنان همگی باورهای مشابهی به خود و آنچه انجام می دادند، داشتند‘‘ (رول و نورمن ۱۹۹۷).

درسی که مبتنی بر روش طريق خاموش است از یک چهارچوب معیار تبعیت می کند. اولین بخش درس بر تلفظ تأکید دارد. بر حسب سطح توانایی زبان آموزان، آنان بر روی اصوات، عبارات و جملات تکی که بر روی جدول فیدل طراحی شده است، کار می کنند. در مرحله ابتدایی، معلم صوت مورد نظر را پس از اشاره کردن به علامت آوایی بر روی جدول، بیان می کند. سپس معلم در سکوت به تک تک علايم آوایی و علایم ترکیبی گفته ها اشاره می کند و بر گفته های زبان آموزان نظارت می کند. معلم ممکن است کلمه ای را بیان کند و از زبان آموزان بخواهد حدس بزنند که توالی علایم آوایی که آن کلمه را می سازند، کدام است.

آشر (۱۹۷۷) گزارش درس به درسی از یک دوره درسی که مبتنی بر اصول پاسخ کاملا فیزیکی است، ارائه می دهد که به عنوان منبع اطلاعات برای رویه های به کار رفته در کلاس درس پاسخ کاملا فیزیکی عمل میکند. این دوره برای مهاجران بزرگسال بود که شامل ۱۵۹ ساعت تدریس کلاس درسی بود. کلاس ششم در این دوره به شیوه زیر تدریس می شد:

روش شنیداری – گفتاری بر این باور است که یادگیری زبان شبیه به صورت های دیگر یادگیری است. از آنجا که زبان، نظامی قاعده مند و ساخت مند است، پس می توان آن را به صورتی سازماندهی کرد تا کارآیی یادگیری و تدریس به حداکثر خود برسد. پس روش شنیداری . گفتاری بر وجوه مکانیکی یادگیری و کاربرد زبان تأکید دارد.