گرامر زبان انگلیسی

در انگلیسی نوشتاری میتوانیم از این الگو برای اشاره به التزام یا ایجاب انجام کاری، در زمانی بعد از حال، استفاده کنیم. در معنا با must متشابه است، اما این امکان هست که چیزی برای ما برنامه ریزی شده باشد. معمولا در انگلیسی گفتاری کاربرد ندارد.

حال ساده برای ساختن جملاتی به کار میرود که درباره زمانی بعد از حال هستند، زمانی که جملات بر اساس حقایق حال هستند، و زمانی که این حقایق مانند جدول زمانبندی، برنامه و یا تقویم ثابت هستند.

زمان های کامل در زبان انگلیسی

هنگامی که enough قبل از اسم قرار گیرد، میتواند به عنوان کمیت سنج استفاده شود، تا کمیت مورد نیاز یا لازم را نشان دهد. میتواند هم در جملات تصدیقی و هم در جملات منفی به کار رود.

کمیت سنج‌های few و a few، و little و a little تقریبا یکسان به نظر میرسند اما در واقع کاملا متفاوت هستند. این عبارات نشانگر نگرش گوینده نسبت به کمیت مورد بحث، چه مثبت و چه منفی، هستند.

برای جواب به سوالات ?how much و ?how many ، کمیت سنج‌های مشخصی همراه با اسامی قابل شمارش (friends, cups, people)، و برخی دیگر همراه با اسامی غیرقابل شمارش (sugar, tea, money)، و بقیه با همه انواع اسامی به کار میروند.

ضمایر اشاره، اسم هایی هستند که در کنار اسم قرار می گیرند تا ما به کمک آنها بتوانیم به آنچه می خواهیم اشاره کنیم. با مطالعه صفحات این بخش می توانید از این صفات اشاره به راحتی و درستی استفاده کنید.

اغلب حروف اضافه ای که در عبارت های نسبی یا یک ضمیر نسبی وجود دارد یک شی از همان است . در مکالمه های روزمره انگلیسی حرف اضافه به صورت معمول در پایان عبارت نسبی قرار میگیرد ، و البته ممکن است همراه با ضمیر یا بدون آن باشد .  اما در انگلیسی رسمی حرف اضافه قبل از ضمیر نسبی قرار میگیرد و در این مواقع هرگز نمیتواند ضمیر را حذف کرد . 

 دو نقطه، جمله پیشین را اغلب با اشاره کردن و نشان دادن لیستی از توضیحات  و تعاریف راجب عبارت های قبلا بیان شده گسترش میدهد.

تفاوت بین “براکت” و “پرانتز” می تواند کمی گیج کننده باشد. به طور کلی، “پرانتز” اشاره به براکت های گرد و یا دایره ای شکل  () و “براکت” به براکت های مربعی شکل   [ ].