تدریس زبان

چون روش شنیداری – گفتاری، اساسا یک رویکرد شفاهی در تدریس زبان است، پس جای تعجب نیست که فرایند تدریسی آن شامل آموزش شفاهی فشرده و زیاد باشد.

مرکزیت آموزش بر روی گفتار سریع و دقیق است. اقدامات کمی در راستای توضیح دستوری یا صحبت کردن راجع به زبان وجود دارد. تا آنجایی که مقدور است از زبان مقصد به عنوان زبان تدریس استفاده می شود، و ترجمه و به کارگیری زبان مادری منع شده است.

با استفاده از یک طرح ۲ × ۴ ما اثرات متد آموزشی را امتحان کردیم (blocked, random) و حالت آموزشی ( نثر، شعر ، ملودی ، شعر و ملودی). در آزمایش ۱A از ارائه داده بسته استفاده کردیم یعنی تمام جملات مربوط به یک اسم بودند که پشت هم آمده بودند. بنابراین برای مثال ف شرکت کنندگان اول تمام جملاتی که مربوط به مخلوق Lelop  بود را میدیدند ( جملات ۴-۶ بالا را نگاه کنید.) سپس همه ی جملاتی که مربوط به  “Filan میشد و همینطور ادامه میدادند ، آن ساختار شعری آهنگهای کودکانه را که یک شعر یا بازی با کلمات یا بازی زبانی بود ، تقلید میکردند.

در بحبوحه ی رویکرد ارتباطی در یادگیری زبان در دهه ۱۹۸۰ و اوایل دهه ۱۹۹۰ در بعضی از جاها متد گرامر ترنزلیشن به اصطلاح متدی از مد افتاده شده بود. دلایل زیادی برای این اتفاق وجود داشت اما اساسا این احساس به وجود آمد که خود ترجمه بیشتر تمرینی آکادمیک به حساب میاید تا اینکه تمرینی باشد که به دانشجویان کمک کند تا از زبان استفاده کنند