ضمایر اشاره نشان می دهد که شیء، رویداد و یا جسم در ارتباط با سخنران است. آنها می توانند به پدیده های جسمانی و روحی نزدیک یا دور اشاره کنند. زمانی که در مورد یک رویداد صحبت می کنیم، اغلب ضمایر اشاره نزدیک برای حال حاضر استفاده می شود در صورتیکه ضمایر اشاره دور به گذشته اشاره می کنند.

Continue reading →

در زبان انگلیسی دو حرف تعریف نامعین وجود دارد : a و an. حروف تعریف نا معین نیز مانند دیگر ضمایر غیرقابل تغییر می باشند. با توجه به اولین حرف کلمه بعد از ضمیر و با در نظر گیری صدای ان از a یا an استفاده می کنیم. زمانی از a استفاده می کنیم که اولین حرف کلمه بعدی یک صامت باشد و یا با u یا eu ای که صدای you بدهند آغاز شود. زمانی از an استفاده می کنیم که اولین حرف از کلمه ی بعدی با یکی از حروف صدادار (a,e,i,o,u) و یا با یک h بی صدا شروع شود.

Continue reading →

نظریه زبانی که در شالوده ی ‘آموزش زبان موقعیتی’ قرار دارد را می توان نوعی از ‘ساختگرایی بریتانیایی’ دانست. گفتار به منزله ی پایه زبان محسوب می شد، و ساختار نیز در مرکز توانایی صحبت کردن قرار داشت. پالمر، هورنبی، و دیگر زبانشناسان کاربردی بریتانیایی توصیف های آموزشی از ساخت های پایه دستوری زبان انگلیسی تهیه کرده بودند، و در ایجاد روش باید

Continue reading →