روش ترجمه و دستور

آموزش زبان انگلیسی به عنوان حرفه در قرن بیستم به منصه ظهور رسید.تمامی شالوده آموزش زبان انگلیسی معاصر در بخش اول قرن بیستم گذاشته شد یعنی زمانی که زبان شناسان کاربردی و دیگران در جستجوی تدوین اصول و رویه هایی برای طراحی روش ها و مطالب آموزشی بودند و از حوزه های رو به گسترش زبان شناسی و روان شناسی نتایجی را برای ایجاد طرح هایی که فکر میکردند روش های موثرتری باشند و به لحاظ مطلوب باشند در نظر گرفتند.

روش دستور-ترجمه را در حقیقت در ابتدا در ایالات متحده تحت عنوان روش پروسی(Prussian Method)،می شناختند.(کتابی توسط یک معلم آثار کلاسیک آمریکایی به نام بی.سیرس در سال ۱۸۴۵ تحت عنوان روش سیسرویی یا روش پروسی آموزش عناصر زبان لاتین منتشر شد {کلی،۱۹۶۹}).

ویژگی های اصلی روش دستور-ترجمه عبارت بودند از: