پویاروشان

ضمایر جایگزین اسم ها می شوند، ضمایر متفاوت به دو عنصر متفاوت نیازمند هستند: اسم جایگزین شده و اسمی که تغییر می دهند در جمله 

ضمایر اشاره نشان می دهد که شیء، رویداد و یا جسم در ارتباط با سخنران است. آنها می توانند به پدیده های جسمانی و روحی نزدیک یا دور اشاره کنند. زمانی که در مورد یک رویداد صحبت می کنیم، اغلب ضمایر اشاره نزدیک برای حال حاضر استفاده می شود در صورتیکه ضمایر اشاره دور به گذشته اشاره می کنند.

در زبان انگلیسی دو حرف تعریف نامعین وجود دارد : a و an. حروف تعریف نا معین نیز مانند دیگر ضمایر غیرقابل تغییر می باشند. با توجه به اولین حرف کلمه بعد از ضمیر و با در نظر گیری صدای ان از a یا an استفاده می کنیم. زمانی از a استفاده می کنیم که اولین حرف کلمه بعدی یک صامت باشد و یا با u یا eu ای که صدای you بدهند آغاز شود. زمانی از an استفاده می کنیم که اولین حرف از کلمه ی بعدی با یکی از حروف صدادار (a,e,i,o,u) و یا با یک h بی صدا شروع شود.

زمانی که می خواهیم ویژگی های دو چیز را مقایسه کنیم از یک ساختار استاندارد الگو می گیریم.

زمانی که ویژگی ها برابر هستند

مقایسه ویژگی های برابر ساده است، کافیست الگوی زیر را به خاطر بسپارید:

برای مقایسه دو چیز نابرابر، از الگو زیر استفاده می کنیم:

adjective indicating quantity + (noun) + than

صفت کمیتی که استفاده می کنیم به این بستگی دارد که اسم مودر نظر قابل شمارش باشد یا غیر قابل شمارش.

صفت در زبان انگلیسی غیرقابل تغییر است. آنها فرم خود را با توجه به جنسیت و تعداد اسم تغییر نمی دهند. برای تاکید و تقویت معنای صفت از قید های Very و really در کنار صفت استفاده می شود.

نظریه زبانی که در شالوده ی ‘آموزش زبان موقعیتی’ قرار دارد را می توان نوعی از ‘ساختگرایی بریتانیایی’ دانست. گفتار به منزله ی پایه زبان محسوب می شد، و ساختار نیز در مرکز توانایی صحبت کردن قرار داشت. پالمر، هورنبی، و دیگر زبانشناسان کاربردی بریتانیایی توصیف های آموزشی از ساخت های پایه دستوری زبان انگلیسی تهیه کرده بودند، و در ایجاد روش باید

 پالمر، هورنبی، و دیگر زبان شناسان کاربردی بریتانیا از دهه ی ۱۹۲۰ به بعد رویکردی را در روش شناسی ایجاد کردند که دارای اصول نظام مند انتخاب (شیوه هایی که با آن محتوای واژگانی، دستوری محتوا تعیین می شدند)، درجه بندی (اصولی که توسط آنها سازماندهی و توالی بندی محتوا تعیین می شد)، و ارائه (تکنیک های مورد استفاده برای ارائه و تمرین عناصر زبانی در یک دوره ی درسی) بود. اگرچه پالمر، هورنبی، و متخصصان دیگر بریتانیایی امر آموزش دارای دیدگاه های متفاوتی در مورد