گرامر

Some و any میتوانند با اسامی قابل شمارش و غیرقابل شمارش، برای توصیف کمیت غیرقابل اندازه گیری یا نامحدود به کار روند.

کمیت سنج‌های few و a few، و little و a little تقریبا یکسان به نظر میرسند اما در واقع کاملا متفاوت هستند. این عبارات نشانگر نگرش گوینده نسبت به کمیت مورد بحث، چه مثبت و چه منفی، هستند.

برای جواب به سوالات ?how much و ?how many ، کمیت سنج‌های مشخصی همراه با اسامی قابل شمارش (friends, cups, people)، و برخی دیگر همراه با اسامی غیرقابل شمارش (sugar, tea, money)، و بقیه با همه انواع اسامی به کار میروند.

مشخصه‌های توزیعی both، either و neither درمورد پراکندگی بین یک جفت مفعول هستند. معمولا این کلمات نمیتوانند برای اشاره به گروه‌هایی با تعداد سه مفعول یا بیشتر به کار روند. همچنین برای اشاره به گروه‌های نامحدود به کار نمیروند. این مشخصه‌ها تنها برای اسامی قابل شمارش استفاده میشوند.

صفات اشاره other و another به ماهیتی متفاوت، باقی مانده یا اضافه اشاره دارد. قبل از اسم جای میگیرند. The other به خاطر تفاوت در کاربرد آن، با این دو کمی متفاوت است.

معمولا Pre-determiner ها قبل از یک حرف نکره + صفت + اسم می‌آیند، تا نظری را درباره اسم موردنظر بیان کنند. Such و What برای بیان شگفت زدگی یا دیگر احساسات به کار میروند.

ضمایر اشاره، اسم هایی هستند که در کنار اسم قرار می گیرند تا ما به کمک آنها بتوانیم به آنچه می خواهیم اشاره کنیم. با مطالعه صفحات این بخش می توانید از این صفات اشاره به راحتی و درستی استفاده کنید.

ضمایر جایگزین اسامی هستند. بنا بر دو عنصر، ضمایر متفاوتی لازم اند: اسمی که جایگزین آن میشوند و نقشی که آن اسم در جمله دارد. در انگلیسی، در حالت سوم شخص مفرد، ضمایر فقط جنسیت اسمی که جایگزینش میشوند را میگیرند. ضمایر دوم شخص جمع مانند دوم شخص مفرد هستند، به جز در ضمایر انعکاسی.

عبارات موصولی بخشهای غیر ضروری یک جمله هستند. به معنا می‌افزایند، اما اگر حذف شوند، جمله همچنان از نظر دستوری درست است. در انگلیسی دو نوع کلی عبارت موصولی داریم. مهم است که بین آنها تمییز قائل شویم چرا که بر انتخاب ضمیری که عبارت را معرفی میکند، اثر دارد. صفحه‌ای با جزئیات بیشتر درباره جایگذاری حروف اضافه در عبارات موصولی داریم.