تاریخچه آموزش زبان

دستور گشتاری، که همچنین به نام دستور گشتاری زایا شناخته میشود، یک سیستم تحلیل زبانی است که رابطه میان اجزاء مختلف یک جمله، و میان جملات احتمالی یک زبان و جریان یا قواعد استفاده (که بعضی از آنها را گشتار مینامند) را شناسایی میکند، تا این روابط را بیان کند. برای مثال دستور گشتاری، جمله معلوم ” John read the book” را به جمله مجهول مربوطه “The book was read by John” پیوند میدهد.

جدا از اثرات کوتاه مدت روی یادآوری شفاهی ، ارائه داده به شکل ملودی یا آهنگین میتواند اثری مثبت روی فراگیری بخش ها و دسته های زبانی داشته باشد. با این وجود مثل شعر، ملودی ها و آهنگ ها نیز موقتا سازماندهی شده اند و گوناگونی آنها در زیر و بمی، کم و زیادی صدا و لحن  ترکیب شده اند(Fonseca Mora, 2000; McMullen & Saffran, 2004), که به عنوان سرنخ در یادگیری زبان به کار میرود.

آهنگ ها و آواهای کودکانه به علت حالت ریتمی و موسیقی و تکراری بودن و در صورتیکه آهنگ باشند به خاطر سادگی صدا ها  آ برای درک اسان هستند. کودکان این ویژگی ها را دوست دارند و از خواندن و بازی با زبان لذت میبرند. این قابل درک است که افزایش علاقمندی باعث میشود تا شرکت کنندگان داده های زبانی را با دقت بیشتر پردازش کنند و آنها را بهتر به خاطر بسپارند.

دراواسط قرن نوزدهم عوامل متعددی روش دستور-ترجمه را زیر سوال بردند و در طرد کردن این روش موثر بودند. فرصت های رو به افزایش برای برقراری ارتباط بین اروپاییان، نیاز به مهارت کلامی و گفتاری را در زبان های خارجی ایجاد کرد.

در ابتدا این امر بازار کتاب های مکالمه و اصطلاحات روزمره  را که برای خودآموزی نگاشته شده بودند، گرم کرد، اما متخصصان آموزش زبان توجه خود را به شیوه ی تدریس زبان های مدرن…

روش دستور-ترجمه را در حقیقت در ابتدا در ایالات متحده تحت عنوان روش پروسی(Prussian Method)،می شناختند.(کتابی توسط یک معلم آثار کلاسیک آمریکایی به نام بی.سیرس در سال ۱۸۴۵ تحت عنوان روش سیسرویی یا روش پروسی آموزش عناصر زبان لاتین منتشر شد {کلی،۱۹۶۹}).

ویژگی های اصلی روش دستور-ترجمه عبارت بودند از: