زبان آموزان

پیشینه روش تلقینی که تلقین زدایی نیز نام دارد، روشی است که توسط یک روانپزشک – معلم بلغاری به نام گئورگی لازانف  مطرح شد. این روش مجموعه ای خاص از توصیه های یادگیری است که از تلقین شناسی در روانپزشکی برگرفته شده است و لازانف آن را چنین تعریف میکند: علمی… که مربوط به مطالعه نظاممند تأثیرات غیر عقلایی و / یا ناخودآگاه است که انسان همواره با آن مواجه است (استویک، ۱۹۷۶).

همچنانچه در مورد روش های دیگر هم که مورد بررسی قرار گرفت، صادق است، این امر نیز در مورد روش تلقینی وجود دارد که گونه های کلاسیک و غیر کلاسیک روش تلقینی در کلاس های درس در واقعیت وجود دارد. تعدیل هایی همانند آنچه توسط جین بنکرافت و همکارانش در کالج اسکاربروی دانشگاه تورنتو در کانادا صورت گرفت، طیف گسترده و متنوعی از تکنیک ها را در خود داشت که مربوط به نوشته های لازانف نمی شد. در این مقطع سعی شده است تا ویژگی متمایز کلاس درسی را که در پیشینه روش تلقینی‘ توصیف شد، با اشاره به رویه های کلاس درس واقعی که با روش تلقینی سنتی تا حدود زیادی متفاوت است، مشخص نماییم. بن کرافت (۱۹۷۲) کلاس درس زبان چهار ساعتهای را توضیح می دهد که دارای سه بخش متمایز است. اولین بخش را می توانیم بخش مرور کلامی بنامیم.

لازانف هیچ نظریه زبانی ارائه نمی دهد. همچنین به نظر نمی رسد که فرض های خاصی در مورد مقولات زبانی و سازماندهی آنها مدنظر داشته باشد. تأکید بر روی حفظ کردن زوج کلمات واژگانی – یعنی یک کلمه به زبان مقصد و معادل ترجمه ای آن به زبان مادری به نمایانگر آن دیدگاه زبانی است که در آن، واژه نقش محوری دارد و در آن، تلفظ واژگانی، و نه بافت سازی، مورد تاکید قرار می گیرد. با وجود این، لازانف گاه گاهی در واقع به اهمیت تجربه کردن میں زبانی در متن های معنادار در کل‘‘ اشاره می کند (لازانف، ۱۹۷۸،)، و چنین می گوید که دوره های درسی روش تلقینی باعث می شود که زبان آموز معطوف به حفظ وی کسب عادت های کلامی نشوند، بلکه به کنش های ارتباطی بپردازد.‘‘ (۱۹۷۸)

هدف کلی طریق خاموش، ارائه تسهیلات کلامی و شنیداری در عناصر اصلی زبان مقصد برای زبان آموزان مبتدی است. هدف عام مشخص شده برای یادگیری زبان، همان سلاست زبانی شبه بومی زبان در زبان مقصد است و تلفظ صحیح، و تسلط یافتن بر عناصر زبر زنجیری زبان مقصد، مورد تأکید قرار گرفته است. یک هدف آنی همانا ارائه کردن یک دانش عملی دستوری پایه برای زبان آموز است.

چون روش شنیداری – گفتاری، اساسا یک رویکرد شفاهی در تدریس زبان است، پس جای تعجب نیست که فرایند تدریسی آن شامل آموزش شفاهی فشرده و زیاد باشد.

مرکزیت آموزش بر روی گفتار سریع و دقیق است. اقدامات کمی در راستای توضیح دستوری یا صحبت کردن راجع به زبان وجود دارد. تا آنجایی که مقدور است از زبان مقصد به عنوان زبان تدریس استفاده می شود، و ترجمه و به کارگیری زبان مادری منع شده است.

استفاده از گروه های مباحثه، کار گروهی، و کار دونفره غالبا در آموزش زبان و در رشته های دیگر مورد عنایت و حمایت قرار گرفته است. معمولا از چنین گروه هایی برای ایجاد تغییر در سرعت عادی کلاس درس و برای افزایش مشارکت زبان آموزان در درس ها استفاده می شود. با وجود این، چنین فعالیت هایی الزاما جمعی و گروهی نیست. در یادگیری جمعی فعالیت های گروهی حالت اصلی یادگیری هستند و بخشی از یک نظام و نظریه جامع برای استفاده از کار گروهی در تدریس محسوب می شوند.

جانسون و دیگران (۱۹۹۴) مثال زیر را از اینکه چگونه درس یادگیری گروهی – وقتی که زبان آموزان نیازمند نگارش مقاله، گزارش، شعر، یا داستان هستند و یا می خواهند چیزی را که خوانده اند مرور نمایند . باید ارائه شود، مطرح می کنند. یک ترتیب نگارش و ویرایش گروه دونفره مورد استفاده قرار میگیرد. گروههای دونفره تصدیق می کنند که نگارش هر فرد در گروه بر طبق معیارهایی است که توسط معلم مشخص شده است. سپس هر یک از آنان بر اساس کیفیت نگارشی نمره می گیرند.

۲- جورچین: درون داد مختلف ولی از قبل تعیین شده – ارزشیابی و ترکیب حقایق و ایده ها

ـ هر فرد در گروه اطلاعات مختلفی دریافت میکند.

ـ زبان آموزان در گروههای اصلی (گروههای تخصصی)، گروهبندی می شوند که شامل افرادی هستند که باید مطالب یکسانی را یاد بگیرند و آماده برای تدریس آن شوند.

– زبان آموزان دوباره به صورت گروه های معمول (گروههای جورچین)، گروهبندی می شوند

در آموزش تکلیف محور نقش های دیگری نیز برای معلم در نظر گرفته شده است که عبارتند از:

انتخاب کننده تکالیف و تنظیم کننده آنها

یک نقش اساسی برای معلمین همان انتخاب کردن، تعدیل کردن، و / یا ساختن خود تکالیف است. سپس این تکالیف را از لحاظ آموزشی باید تنظیم و مرتب کنند تا در راستای نیازهای علایق، و سطح مهارت زبانی زبان آموزان باشد.